Canım;
Aradan ne çok zaman geçti, yağmurlar geçti, karlar geçti… Elim ermedi, gücüm yetmedi zamanı yetirmeye. Sıradan yaşamımın öznesi olmanın yollarını kaybettim sanki uzunca bir süredir. En son hangi sokaktan saptım, hangi caddeden geçtim, nerede söndürdüm içimde yanan mumun alevini de, kendimi bu çıkmazlarda buluverdim, bilmiyorum…
Oysa ne çok istiyorum bilirsin sen, geçip giderken şu yaşam denilen mucizenin içinden, geriye bir-iki söz bırakabilmeyi… Anlamaya ve anlamlandırmaya çalışırken “insan olmanın serüvenini”, kanadı kırılanlara merhem olsun diye kanadımın yara izleri…
Takıldım, düştüm.
Şimdi sarıp dizimin dirseğimin acıyan yerlerini, yürüyorum yeniden. Şifam sözümdedir, biliyorum.
Özledim seni Şirin'cim. Dinlemeyi, anlamayı ve seninle keşfetmeyi hiç bilmediğim ülkeleri.
Seni sevgiyle öpüyorum, Asilini de öyle.
